Burgemeester Beersel tegen verstedelijking. Halle blijft verdichten. Leeuw heeft plaats genoeg

Bouwstop in de Rand?

De tijd dat gemeentebesturen in de Zennevallei, verenigd in de Randfederatie Halle, samen plannen en reglementen maakten en goedkeurden om hoogbouw en verstedelijking te bannen, ligt ver achter ons.

De gemeenten en hun besturen werken nu nog wel samen in politiezones en in  zwerfvuilacties of erfgoedprojecten en in het Strategisch Project Zennevallei, dat probeert de schaarse natuur zinvol(ler) te beheren.

Met het verdwijnen van de Randfederaties in 1977 ging  wel een groot stuk van het streekgevoel verloren.

Burgemeester Hugo Vandaele van Beersel komt de verdienste toe om openlijk te pleiten voor een inwonersstop en het behoud van wat nog overblijft van het landelijk karakter in zijn gemeente. Hij kan hiervoor uiteindelijk ook  teruggrijpen naar een reglement van de randfederatie Halle uit  1975 dat een stevige rem zet op de verstedelijking via hoogbouwprojecten.

Zoals verder in dit nummer blijkt, geniet hij geen bijval in buurgemeenten Halle en Sint-Pieters-Leeuw.  De vele grootschalige nieuwbouwplannen in Halle worden niet stopgezet, de stad slibt dicht als een niet geruimde Zenne. Leeuw beweert “nog plaats genoeg te hebben”.

Burgerplatform voor Groen Vlaams veilig en leefbaar in de Rand

Wilfried Wouters, Erik Vranken en Bart De Valck stelden op 15 februari 2019 hun burgerplatform voor in Halle.

Vlaams-Brabant onder migratiedruk

‘Groen, Vlaams, Veilig en leefbaar, dat is de inzet van een nieuw burgerplatform voor Halle-Vilvoorde (H-V). Het platform heet met een knipoog ‘Valck & Wouters’ en zal vooral actief zijn via sociale media. De bedoeling is inwoners van Halle-Vilvoorde een stem te geven en de politici wakker te schudden. Op de eerste plaats door het probleem in de openbaarheid te brengen en bespreekbaar te maken.

De ‘Valck’ van Valck & Wouters is Bart De Valck, tot november 2018 voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging. Hij heeft niet lang stil gezeten, hij wil via dit initiatief teruggaan naar de basis van zijn engagement — hij was jarenlang woordvoerder van het Taal-Aktie-Komitee (TAK) — een groen, leefbaar, veilig en Vlaams Halle-Vilvoorde. Het initiatief wordt mee gedragen door Erik Vranken en Wilfried Wouters. Ze stelden ‘Valck & Wouters’ voor, symbolisch, op Valentijnsdag én in Halle, de meest zuidelijke stad van de Nederlanden. Het burgerplatform is een initiatief van Vlaamse Bewegers die willen uitbreken uit de cocon van de Vlaamse Beweging.

Verkiezingen

Niet enkel Valentijn, maar ook de verkiezingen die in aantocht zijn, zijn de reden van de lancering. Het platform moet draaien willen ze de politici van Vlaams-Brabant, waaronder Vlaams minister Ben Weyts, onder druk kunnen zetten. ‘Politici zijn niet bezig met de toestand in H-V. Dat heeft ook te maken met de communautaire stilstand. Daardoor is communautaire reflex verdwenen.’

‘Je veilig voelen in je eigen wijk en mensen in het Nederlands kunnen aanspreken is een thema vandaag. Ook jonge mensen in H-V voelen de druk, ze zijn bezorgd om het groen karakter en leefbaarheid van hun streek. Dat leeft in H-V. Er zijn ook jonge koppels die verhuizen omdat de scholen te snel te sterk veranderen.’

Die bezorgdheid en verhalen willen Va&W via een Facebookgroep, Twitter en Instagram delen. Het is een uitnodiging aan de inwoners van Halle Vilvoorde om hun stem te laten horen in het debat. Via sociale media willen ze het probleem van demografie, sociologie en taal bespreekbaar maken. Een probleem dat volgens de initiatiefnemers wel leeft onder de bevolking, maar niet naar buiten komt.

Op de Facebookpagina zullen Va&W dagelijks nieuws delen over H-V. 

De pagina wil de ‘klokkenluider’ zijn voor het tekort aan middelen in gemeenten in H-V en de gevolgen daarvan. Maar natuurlijk worden de volgers uitgenodigd om dat ook te doen en nieuws te posten over hun eigen gemeente, wijk en straat. ‘Het is de bedoeling dat de Facebookpagina een eigen leven gaat leiden.’

Drastisch

De reden waarom Valck & Wouters actie ondernemen is hun bezorgdheid over de regio. De gemeenten van Halle-Vilvoorde ondergaan drastische demografische, sociologische, urbanistische en taalkundige veranderingen door druk vanuit Brussel. Mensen met een andere taal en vreemd aan de streek wijken massaal in. De streek verstedelijkt en mensen vervreemden van elkaar.

De cijfers voor die beweringen halen ze bij Kind & gezin, dat in rapporten vaststelt dat de ontnederlandsing van H-V versnelt. Maar ook het Planbureau heeft cijfers. ‘Door migratie krijgen we binnen 25 jaar een verdubbeling van het aantal inwoners van H-V. Ook het opengrenzenbeleid speelt daarin een rol. De kleine huizen die nog een beetje prijselijk zijn worden snel opgekocht door inwijkelingen uit Brussel,’ analyseren Va&W.

Centralisatie

Hoofdoorzaak van die veranderingen is groeiende centralisering in Brussel. Valck & Wouters (Va&W) viseren daarbij de Vlaamse regering. ‘Vlaanderen blijft maar diensten en gebouwen in Brussel optrekken voor haar leger ambtenaren. Het gevolg is dat de treinen en autosnelwegen overvol zitten. Brussel is daardoor de filehoofdstad van Europa. Gemeenten in H-V worden bestormd door duizenden die een woning zoeken. Dat doet prijzen stijgen, inwoners moeten vluchten omdat huizen niet meer betaalbaar zijn.’

Er moet een radicale ommezwaai komen in het Vlaamse beleid. ‘Brussel mag politieke hoofdstad van Vlaanderen blijven, maar moet niet de administratieve hoofdstad blijven.’ De Vlaamse regering moet voor Va&W stoppen om hun ambtenaren naar Brussel te sturen om te werken. Daarvoor grijpen ze terug naar een slogan van de Vlaamse beweging in de jaren 1970: ‘werk in eigen streek’. De Vlaamse regering kan tienduizenden bedienden uit Brussel weghalen. Dat helpt de files oplossen. Va&W vindt steun voor dat standpunt in een studie van de VUB. De ‘meest fundamentele oplossing is de tewerkstelling te spreiden over de andere steden’, stelt die studie. Ook de vereniging van Trein-,Tram- en Busgebruikers deelt die mening: ‘wij betalen de prijs voor de centralisering in Brussel’. De Vlaamse Leeuw heeft groene klauwen.

VZW De Rand

De Vlaamse administratie voert de plannen van groot-Brussel uit.

Een centrale rol in H-V ziet Va&W weggelegd voor vzw De Rand. Een vzw van de Vlaamse regering die actief is in de Vlaamse Rand rond Brussel. ‘Die vzw heeft goed werk geleverd de voorbije jaren, maar mag enkel werken in faciliteitengemeenten en omliggende. Wij willen dat de werking wordt uitgebreid tot heel Halle Vilvoorde.’ VZW De rand volgt volgens Va&W het verkeerde spoor. ‘Ze volgen de logica van Brussel hoofdstad en de uitbreiding van Brussel. De Vlaamse administratie voert de plannen van groot-Brussel uit.’

‘H-V wordt langzaam opgeslorpt door het Brussels geheel. De Vlaamse administratie maakt afspraken om de noordrand te gebruiken als Brussels “overloopgebied”. Tot aan Opwijk beschouwt de Vlaamse administratie als verstedelijkt en meertalig gebied. Deze Vlaamse regering is akkoord (sic.) om Brussel uit te breiden tot aan de poorten van Aalst. De meeste mensen weten dat niet.’ Va&W willen samenwerken met de gemeentebesturen in H-V. Ze steunen de oproep van de burgemeesters van Halle en Vilvoorde naar meer financiële middelen en om Halle als centrumstad te erkennen. Schepenen en burgemeesters worden aangeschreven en aangespoord om informatie te delen. Het is de bedoeling succesvolle projecten te delen om het landelijke en groene karakter van H-V te bewaren. Kleine initiatieven die vaak het verschil maken om het groen en Vlaams karakter van de streek te bewaren.

Voorlopige bescherming van het Sint-Annapaviljoen met dienstwoning in Sint-Genesius-Rode

Geert Bourgeois, Vlaams minister-president en Vlaams minister van Onroerend Erfgoed beschermt het Sint-Annapaviljoen met dienstwoning in Sint-Genesius-Rode voorlopig als monument.
“Het Sint-Annapaviljoen, met dienstwoning, is van cruciaal belang voor de watervoorziening in Vlaams-Brabant. In tegenstelling tot de meeste andere ondergrondse of zuivere functionele afsluitingsknopen getuigt het Sint-Annapaviljoen van een verzorgde architecturale uitwerking die aansluit op de landelijke omgeving. Mijn toezegging tot bescherming vloeit voort uit deze architecturale, historische en industrieel-archeologische waarde.”, zegt bevoegd Vlaams minister-president Geert Bourgeois.
Algemene informatie
Het uit 1951 daterende gebouw illustreert het toenemend belang dat de overheid in de moderne tijd en vooral in de loop van de twintigste eeuw hechtte aan zuiver drinkwater. Hoewel de drinkwatervoorziening al tijdens de Franse periode, eind 18de eeuw, wettelijk toevertrouwd werd aan de gemeentebesturen bleef deze verplichting vaak dode letter. Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog beschikte slechts 11% van de Vlaamse gemeenten over een waterleiding. Pas in de jaren vijftig en zestig werden uiteindelijk heel wat infrastructuurprojecten gerealiseerd zoals de waterbevoorrading via het Albertkanaal, het stuwmeer in Eupen en ook de Sint-Annaknoop, zodat tegen begin jaren zeventig vrijwel alle gemeentes over een waterleiding beschikten.
De Sint-Annaknoop ontvangt het water van het behandelingsstation voor oppervlaktewater in Tailfer (aan de Maas) en van het reservoir van Rode, en stuurt het naar het net van de Tussengemeentelijke Maatschappij der Vlaanderen voor Watervoorziening en naar het Brusselse Gewest. Hiervoor beschikt men over elf oorspronkelijke hoofdafsluiters en drie meters van groot kaliber, waar per dag zo'n 105.000 kubieke meter water kan doorstromen.
Architecturale informatie
In tegenstelling tot de meeste andere afsluitingsknopen die een puur functionele vormgeving hebben of bestaan uit louter ondergrondse infrastructuur, getuigt het Sint-Annapaviljoen van een verzorgde architecturale uitwerking die aansluit op de landelijke omgeving. Hoewel de plannen van het Sint-Annapaviljoen en de dienstwoning ondertekend werden door de ingenieurs van de watermaatschappij, lijkt de gevelarchitectuur in de eerste plaats toe te schrijven aan de Antwerpse architect Frans De Groodt (1912-2009). Hij ontwierp in dezelfde periode als ‘stadsurbanist’ van Sint-Genesius-Rode het aanlegplan voor deze omgeving, en het Sint-Annapaviljoen past ook perfect in zijn eerder traditioneel ogende oeuvre uit de jaren vijftig. In de imposante bakstenen volumes en hoge daken vind je bovendien een zekere invloed terug van het Nederlandse baksteenmodernisme (zoals in de Dudokvoeg) en Frank Lloyd Wright, bijvoorbeeld in:

• de overkragende schilddaken;
• de opvallende bakstenen schouw;
• de horizontale raampartijen onder het dak en
• de horizontale ritmering door het gebruik van verschillend gevelmateriaal per bouwlaag

De combinatie van het paviljoen, de dienstwoning en het controlegebouw in een groen kader verleent het geheel een grote ensemblewaarde, die de voorbije zeventig jaar vrijwel ongewijzigd bewaard bleef.

Arkenvest: ons bezwaar had toch indirect effect

    Halle: bouwaanvragen e.d. met belang voor voetwegen
 

·         Bouwaanvraag nieuwbouwproject Arkenvest-Molenborre: ontwikkeling van 112 nieuwe woongelegenheden. De bouwvergunning wordt niet meer gewijzigd.  Dus  geen voetgangersdoorwaadbaarheid zoals in het  stedelijk Ruimtelijk Uitvoeringsplan bepaald.

Wel overweegt de stad het opleggen van een nieuwe doorgang bij een gevraagde bouwontwikkeling, tussen de Stoofstraat en de Vuurkruisenstraat (vernomen 20-02-2019). Hier volgt ze dus consequent de lijn van het gemeentelijk structuurplan, wie weet heeft ons beroep en onze aanklacht in de pers indirect toch nog effect gescoord.

Bron: Trage Wegen Zuid-West Brabant

Meer zekerheid voor Trage Wegen

Meer zekerheid voor Trage Wegen

Gemeentewegendecreet gaat laatste rechte lijn in!

Na vele jaren wetsvoorbereidend werk heeft het Vlaams parlement een ontwerp-decreet "gemeentewegen" zo goed als klaar. Dit decreet vervangt de aloude wet op de buurtwegen uit 1841. Het decreet zal het juridisch kader worden voor het recht betreffende de lokale openbare wegen, met name voor de gemeentelijke straten én alle voetwegen. Het ontwerp bevat heldere principes die bij iedere afweging en beslissing voorop moeten staan: te voet en per fiets gaan worden bevoorrechte verplaatsingsmodi en het recht van gebruik en doorgang staan centraal. De verkrijgende verjaring van een voetweg verdwijnt. Er komt afstemming met andere decreten inzake ruimtelijke ordening en landinrichting. De gemeenten krijgen een nog belangrijker rol dan nu. Inspraak door de burger wordt de regel. Er komen heldere instrumenten voor handhaving. De taak van de provincies wordt sterk afgezwakt. Beroep wordt steeds ingesteld op Vlaams niveau.

 Het initiatiefnemende parlementslid Lies Jan (NVA) heeft tijdens het voorbereidende proces vaak afgestemd met belangengroepen, waaronder vzw Trage Wegen. Het ontwerp is dan ook een verdedigbaar consensusproduct. Toch blijft Trage Wegen wijzen op enkele zwakke punten: de gemeenten krijgen nog steeds de bevoegdheid om – weliswaar binnen het gewestelijk kader – eigen accenten voor beleid en waardebepaling uit te werken; bij het instellen van een administratief beroep wordt een financiële drempel van € 250 ingebouwd: een peulenschil voor een projectontwikkelaar, een grote som voor een wandelaar die ook opkomt voor een hele wandelgemeenschap. Misschien wordt het ontwerp op deze punten nog bijgewerkt. Maar de Vlaamse regering wil het alleszins vóór de verkiezingen van mei 2019 goedgekeurd krijgen.

  Met dit voorstel van decreet voor gemeentewegen wil de Vlaamse bestuursmeerderheid het wegenrecht vereenvoudigen. Er komt één juridisch statuut voor alle wegen onder de bevoegdheid van lokale besturen. Belangrijk voor fietsers en voetgangers, want alle buurtwegen en de meeste andere trage wegen vallen dan onder die gemeentewegen. Trage Wegen geeft volgend advies.

 Kansen voor een betere bescherming van trage wegen

 De intenties van het decreet zijn gunstig. Zachte mobiliteit en het algemeen belang staan centraal. Het gemeentelijk beleid moet zich richten op de uitbouw van een veilig en fijnmazig netwerk aan lokale (trage) wegen. Alle buurtwegen blijven bestaan als gemeentewegen. De buurtwegenatlassen behouden hun officieel statuut. Trage wegen die er niet in staan, maar al heel lang door iedereen gebruikt worden (de ‘feitelijke’ wegen), kunnen gemakkelijk erkend worden als gemeenteweg. Geen enkele gemeenteweg kan nog tenietgedaan worden door verjaring, zelfs al is die weg al een tijdje afgesloten of verdwenen op het terrein. Rechten van doorgang over particuliere gronden worden dus bestendigd. De grootste vooruitgang: lokale besturen kunnen véél krachtiger optreden tegen het inpalmen van openbare wegtracés op particuliere grond.

 Gemeenten aan zet: opletten voor afzwakking of versnippering in de praktijk

 Eén ding is duidelijk: in het nieuwe decreet krijgen steden gemeenten véél meer zeggingskracht. Ze beslissen voortaan niet alleen over het wijzigen van gemeentewegen, maar ze kunnen ook een eigen beleidsplan opstellen. Dat lokale besturen eigen accenten kunnen leggen is positief, maar versnippering tussen de 300 steden en gemeenten dient vermeden te worden. De belangrijkste uitdaging is dat de lokale besturen de beschermende principes van het decreet consequent omzetten in daden. We eisen dan ook dat lokale keuzes beantwoorden aan de kerndoelstelling van het decreet, nl. een versterking en uitbouw van het tragewegennetwerk. Duidelijke richtlijnen en harde garanties zijn hier noodzakelijk! Het voorstel van decreet suggereert verder dat lokale besturen zelf kunnen bepalen welke compensaties ontwikkelaars of particulieren moeten betalen wanneer wegen afgeschaft of gewijzigd worden. Trage Wegen is niet te vinden voor een dergelijk gemeentelijk reglement voor waardebepaling, omdat het willekeur en dienstbetoon in de hand kan werken.

 Vertrouwen voor burgers die het opnemen voor trage wegen

 Bij gemeentelijke beslissingen zijn inspraak en protest een stok achter de deur. Die beslissingen volgen voortaan de procedures van de ruimtelijke ordening.  Beroep bij de Vlaamse regering is altijd mogelijk. We eisen dat de beleidsplanning en openbare onderzoeken transparant gevoerd worden. Geïnteresseerden krijgen een melding. Een beroep indienen mag de burger geen geld kosten.