En français svp

En français svp

Wanneer hoffelijkheid onderdanigheid wordt

 Ja, er bestaan nog "ouderwetse"  flaminganten die zich niet graag neerleggen bij voortschrijdende verfransing en internationalisering. Maar hun aantal is blijkbaar met de jaren  aan het wegkwijnen.

Hierna enkele passages uit een bijdrage van Johan Sanctorum over onze streek en de Vlaamse Rand rond Brussel meer in het algemeen, zoals die verschenen is op de onafhankelijke ("Vlaamsgezinde") webstek Doorbraak en op de weblog  Acta Sanctorum  van de auteur- 6 november 2019 Johan Sanctorum.

 

"Alle kranten, ook de Vlaamse, hebben onder luid gejuich de eerste vrouwelijke premier van België begroet, weliswaar in lopende zaken, namelijk Sophie Wilmès (MR), die de naar Europa verkaste Charles Michel vervangt. Een overwinning voor de gendergelijkheid, zo wil het politiek-correcte cliché. We weten ondertussen welk vlees we in de kuip hebben: Wilmès woont in de faciliteitengemeente Sint-Genesius-Rode, waar ze met de Union des Francophones  opkomt ‘voor de belangen van de Franstaligen in de Vlaamse rand’. Lees: actief de verfransing van de rand promoot.

Dat zijn dus vooral mensen die niet kunnen leven met de realiteit dat ze in Vlaanderen wonen, en in het Frans willen bediend worden, niet alleen bij de bakker en de slager maar ook aan het overheidsloket, tot en met Franstalige kiesbrieven. Het zijn deze lieden die in een volgend rondje staatshervorming/communautaire gesprekken de door hen georganiseerde verfransing als een fait accompli voorstellen, om dan een overheveling naar Waals-Brabant te eisen. Bijvoorbeeld. Want Wilmès laat niet zomaar in haar kaarten kijken en presenteert zich als ‘de premier van alle Belgen’.

Europa en het Minderhedenverdrag

In deze logica om via persoonlijke rechten territoriale verschuivingen af te dwingen, is het ondertussen beruchte Europese Minderhedenverdrag een cruciaal breekijzer. Het zag het levenslicht in 1995 en was bedoeld als bescherming van culturele en etnische minderheden binnen een EU-lidstaat, een principe dat van meet af aan problematisch bleek, want wanneer bescherm je gewoon minderheden, en wanneer worden dat bruggenhoofden van culturele en taalkundige desintegratie?

België ondertekende het verdrag in 2001, in het kader van het Lambermontakkoord. Dat was voor de Franstaligen een belangrijke etappe in een soort reconquista: dankzij dit verdrag zou men in Vlaanderen, met Vlaamse subsidies, eigen scholen en culturele instellingen kunnen oprichten, regionale tv-zenders opstarten, tweetaligheid in de ondernemingen afdwingen, en vooral: eisen dat men door de administratie in het Frans bediend wordt. Omwille van dit paard van Troje ondertekende de Vlaamse regering het verdrag nooit — de Waalse en de Brusselse gewestregeringen uiteraard wel — en dat is een voorwaarde voor de ratificatie, de concrete juridische uitvoerbaarheid dus.

Om die laatste hindernis te nemen schakelde men al in 2002 de Raad van Europa in, die zowaar een rapporteur naar onze contreien stuurde, ene Lili Nabholz-Haidegger die er in haar conclusies geen doekjes om wond: ze eiste dat Vlaanderen het Minderhedenverdrag onverwijld goedkeurde en dat Franstaligen in heel Vlaanderen (!) faciliteiten moeten kunnen bekomen. Noteer dat volgens datzelfde verdrag ook Vlamingen in Wallonië taalrechten zouden kunnen aanvragen, wat die natuurlijk nooit doen: we zijn een braaf volk en passen ons aan.

De bedoeling van de francofone lobbymachine is dat Vlaanderen internationaal gepercipieerd wordt als een regio die het niet nauw neemt met democratie en mensenrechten.

Sindsdien komt dat rapport af en toe eens uit de schuif, en wordt er druk achter de schermen gewerkt om die ratificatie toch af te dwingen. Daartoe wordt er intens genetwerkt. Tot in de VN moeten ze weten wat voor een gore negorij Vlaanderen wel is, daarvoor heeft ook al Didier Reynders een duit in het zakje gedaan. De bedoeling van de francofone lobbymachine is dat Vlaanderen internationaal gepercipieerd wordt als een regio die het niet nauw neemt met democratie en mensenrechten. Zoals ook de Catalanen met medewerking van de EU steeds meer als een stelletje oproerkraaiers worden weggezet.

Olievlek

Als men ziet welke logica zich in de Vlaamse Rand voltrekt, beseft men hoe wereldvreemd dat rapport van de Raad van Europa wel is: de verfransingsmachine misbruikt het mensenrechtenverhaal en richt zich op een olievlekstrategie, in bepaalde milieus tamponisation genoemd, het creëren van tweetalige eilanden die naar elkaar toegroeien tot heel de regio is ingenomen. Dat gaat ook gepaard met sociale verdringing en pesterijen: uitgerekend in de gemeente van mevrouw Wilmès, Sint-Genesius-Rode, werd Geertrui Windels (echtgenote van Herman Van Rompuy) als Vlaamse schepen het leven zodanig onmogelijk gemaakt door het UdF-bestuur dat ze ontgoocheld ontslag nam.

Heel het faciliteitenverhaal, gestart in 1988 (nvdr: eigenlijk in 1963), is dan ook een perverse constructie. Het werd door de Vlamingen gezien als een uitdovende overgangsmaatregel om de Franstaligen de kans te geven zich te integreren, terwijl het door de francofonen werd gezien als een blijvend recht, vatbaar voor uitbreiding. De analogie met de islamisering in Europa is tamelijk gelijklopend: natuurlijk staat de vrijheid van godsdienst in onze grondwet én is die ook Europees verankerd. Maar wat als dat principe misbruikt wordt voor een cultuurimperialistische agenda die ons uiteindelijk in de dhimmitude  drijft?

Het is deze verdringingslogica die door Europa totaal wordt miskend, en de francofone politici buiten dat genadeloos uit. Toen in 2008 de Vlaamse overheid weigerde drie burgemeesters in de Rand te benoemen die de taalwetten niet toepasten, werden we door de Raad van Europa officieel gekapitteld: Vlaanderen dreigt zich aan discriminatie en racisme te bezondigen. Een stigma dat, toppunt van al, door onze eigen Vlaamse media wordt versterkt, niet in het minst de publieke zender, met betrekking tot de allochtone bevolking.

Zo worden we in de verdediging gedrongen en moeten we ons langs alle kanten moreel verantwoorden, terwijl de sociologische realiteit zich ondertussen gewoon doorzet. We hebben zowaar een minister van de Vlaamse Rand, de heer Ben Weyts, waarvan ik begot niet zou weten wat zijn  strategie is tegen de tamponisation. Afgezien van het mooie magazine Randkrant  dat maandelijks in mijn bus valt en als één grote multiculturele goed-nieuws-show oogt......

..................

Conclusie: Vlaanderen moet dringend de perverse effecten van de diversiteitslogica afbouwen en de EU-oekazen van de hand wijzen. Er is een verschil tussen hoffelijkheid en onderdanigheid, zoals er een verschil is tussen vrijheid van godsdienst en dhimmitude. Een consequente taalpolitiek is de hoeksteen van elk integratiebeleid, daar is geen weg naast. Wie in Denemarken gaat wonen en geen Deens wil spreken, reduceert zichzelf tot een paria.

De Vlamingen hebben het vooral aan zichzelf te danken, hun ingeprente souplesse, hun domheid ook om zich in onderhandelingen te laten naaien, hun laag cultureel zelfbeeld, hun enerzijds-anderzijds-discours, de koudwatervrees om echt knopen door te hakken en als eigen natie hun weg te zoeken doorheen de geschiedenis. Ondertussen discussieert half Vlaanderen over de vraag of ballekens in tomatensaus een plaatsje in de Vlaamse canon verdienen. Hoor ik daar gegrinnik in Rhode Saint-Genèse?

Effectief, terwijl we ons met dit soort beuzelarijen bezig houden en de politieke impasse compleet is -sommigen spreken alweer van een regimecrisis — is er één proces dat nooit stilvalt en nagenoeg compleet onder de waterlijn blijft. Men kan zich afvragen in wiens voordeel de tijd tikt."

De Redding van de Vroedmeesterpad

Vroedmeesterpad in kweekprogramma

Kweek en uitzetten van Vroedmeesterpad gebeurt vanuit Inbo in Linkebeek.

Vlaanderen zet de eerste gekweekte vroedmeesterpadden gecoördineerd uit om soort te redden. Het voortbestaan van de vroedmeesterpad hing aan een zijden draadje in Vlaanderen. Van het dier bleven slechts enkele honderden mannelijke exemplaren over. Zij droegen het lot van het ganse nageslacht, wat gerust letterlijk mag genomen worden. Daar waar men vreesde dat de vroedmeesterpad op korte termijn zou verdwijnen, kunnen we nu stellen dat de kansen op een comeback toenemen.

 Om het aantal vroedmeesterpadden opnieuw te verhogen is nu dus  een volwaardig soortenbeschermingsprogramma (SBP) opgezet. Het programma wil het aantal vroedmeesterpadden zo snel mogelijk op een veilig niveau brengen. Het streefdoel is op termijn twintig populaties met telkens minstens tweehonderd roepende mannetjes. Het SBP voorziet naast het aanleggen en herstellen van geschikte land- en voortplantingsbiotopen, ook een kweekprogramma met larven met ‘vers’ genetisch materiaal uit Nederland, Wallonië en de resterende populaties in Vlaanderen.

 Dit kweekprogramma draait op volle toeren. De larven worden grootgebracht in de kwekerij van het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek in Linkebeek tot ze – vermoedelijk vanaf 2021 – nakomelingen kunnen produceren. Omdat de overlevingsgraad groter blijkt dan verwacht, kunnen dit najaar al zo’n 75 kleine padjes en nog eens 100 larven gecoördineerd worden uitgezet. Een primeur in Europa! Deze uitzettingen gebeuren verspreid over locaties met bestaande kwetsbare populaties in Huldenberg, Sint-Genesius-Rode en Borgloon. Om dit alles mogelijk te maken sloegen Natuur en Bos van de Vlaamse overheid (ANB), het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek (INBO), Natuurpunt, het Regionaal Landschap Dijleland en Regionaal Landschap Pajottenland en Zennevallei de handen in elkaar.

De vroedmeesterpad heeft het in Vlaanderen niet onder de markt. Door toenemende verbossing en het verdwijnen van zonnige overgangsbiotopen, beschikt de pad over een steeds kleiner landbiotoop. Tel daar het verdwijnen van geschikte voortplantingswaters bij, en je weet dat de soort het de laatste jaren knap lastig kreeg. Bovendien zijn het honkvaste dieren. Ze wijken niet snel uit naar nieuw territorium. Ook niet als ze geïsoleerd geraken door versnippering van hun leefmilieu. Het resultaat is dat vele populaties de voorbije decennia van de kaart geveegd werden. De resterende groepen zijn nagenoeg allemaal klein en kwetsbaar.

 De vroedmeesterpad houdt van de warmte en zoekt bescherming onder losse steengrond. Vlaanderen ligt op de noordwestelijke rand van zijn Europese verspreidingsgebied. Je vindt ze hier bijna uitsluitend op de zonnige hellingen van het Brabants heuvelland, het zuiden van Haspengouw en de Voerstreek. Opvallend is dat het vrouwtje haar eitjes niet in het water legt. Het mannetje wikkelt het eisnoer om zijn achterpoten (zie foto) en draagt het vervolgens enkele weken met zich mee aan land. Hij draagt dus letterlijk zijn nageslacht. Pas als de larven in de eitjes voldoende ontwikkeld zijn, keert hij terug naar de poelen om ze af te zetten. Een vroedmeesterpad legt weliswaar minder eitjes dan andere soorten, maar dankzij deze techniek hebben de dikkopjes een grotere kans om de eerste levensweken te overleven.

Ja, de Vroedmeesterpad wordt gered

De vroedmeesterpad dankt zijn naam aan de bijzondere gedragingen van het mannetje, voorafgaand aan het afzetten van de eieren. Hij masseert langdurig de cloaca van het vrouwtje en helpt op die manier ‘bij de bevalling’. Na de paring wordt het eisnoer niet in het water gelegd, maar het mannetje wikkelt het om zijn achterpoten. Pas wanneer de larven uitkomen wordt het water opgezocht en worden de larven afgezet. De vrouwtjes kunnen 2 tot 4 keer per seizoen eitjes afzetten.

 

Dat voor de uitzetting onder meer Neerijse gekozen werd, is geen toeval. De locatie ligt te midden van het gebied van de Brabantse wouden. De regio ten zuiden van Brussel en Leuven die omarmd wordt door de machtige wouden Hallerbos, Zoniënwoud en Meerdaalwoud heeft heel wat in huis om de vroedmeesterpad kans op overleven te geven: zonnige valleihellingen, poelen, stenige gronden en boerderijen met schuurtjes om bij te schuilen. Bovendien lopen er in en rond de Brabantse wouden verschillende projecten die het landschap versterken en ontsluiten. Deze initiatieven, waar verschillende organisaties en overheden bij betrokken zijn, versterken het leefmilieu van de dieren en verkleinen de kans dat populaties geïsoleerd geraken.

Drogenbos - Biografie Felix

De boer die enkel op zondag schilderde: Biograaf zoekt vrienden en familie van kunstenaar Felix De Boeck (1898-1995): “Ik wil zijn persoonlijk verhaal schrijven”

•  
  
  

  

Archief Felix De Boeck, FeliXart Kunstenaar Felix De Boeck aan het werk aan zijn hoeve in Drogenbos. 

Meer dan twintig jaar na zijn dood blijft het leven van kunstschilder Felix De Boeck uit Drogenbos tot de verbeelding spreken. De Nederlandse doctoraatstudent David Veltman schrijft een biografie van de man en is op zoek naar vrienden en familieleden van de artiest die zijn hele leven lang boerde aan de rand van het dorp. 

Felix De Boeck was één van de merkwaardigste schilders die ons land ooit heeft gekend. De man was in de eerste plaats een landbouwer en schilderde enkel op zondag. De rest van de week had hij het te druk met het werk op het land. Maar hij ontving wel alle belangrijke kunstenaars en schrijvers van die tijd op zijn hoeve. Vandaag wordt die gerestaureerd en sinds eind jaren negentig is op zijn erf het FeliXart Museum gevestigd, gewijd aan zijn leven en werk. Er is al heel wat gedocumenteerd over de man, maar Veltman  wil het leven van De Boeck verder uitspitten na een oproep van het FeliXart Museum.

Felix sloot vriendschappen met politici als Jean-Luc Dehaene en Marc Galle, dichters Maurice Carême en Wies Moens en de zakenmensen Maurits Naessens en Leon Rochtus. Hij wist dat deze mensen iets voor hem konden betekenen.

De Boeck had best een uitgebreid netwerk van vrienden. Dat blijkt uit het persoonlijk archief van de kunstenaar dat Veltman van het FeliXart Museum in bruikleen kreeg. “Dat archief was zo goed als onbekend, omdat De Boeck het altijd bij zich gehouden heeft. Er zitten brieven in van belangrijke vrienden en tijdgenoten, die een nieuw zicht bieden op de manier waarop De Boeck een beroemd kunstenaar is geworden”, vertelt Veltman. 

Belangrijke vriendschappen

“Zelf beweerde hij altijd dat dat buiten hem om gebeurde en dat anderen tentoonstellingen of kunstmanifestaties voor hem organiseerden. Dat beeld klopt slechts gedeeltelijk: hij sloot bijvoorbeeld vriendschappen met politici als Jean-Luc Dehaene en Marc Galle, de dichters Maurice Carême en Wies Moens en de zakenmensen Maurits Naessens en Leon Rochtus. Hij wist dat deze mensen iets voor hem konden betekenen. Langs die weg kon hij er uiteindelijk voor zorgen dat zijn artistieke nalatenschap werd bijeengebracht in een eigen museum.”

De Boeck en zijn vrouw Marieke konden geen gezonde kinderen krijgen omdat ze elkaars directe neef en nicht waren. Vier van hun vijf kinderen stierven al op zeer jonge leeftijd. De Boeck beweerde dat hij het verdriet over zijn verloren kinderen alleen kon verwerken door te blijven schilderen.

Tuberculose

Privé moest De Boeck ook heel wat tegenslagen verwerken. “Eén van De Boecks eerste abstracte schilderijen was ‘Aanwezigheid van B.K.’ uit 1921, dat intussen verloren is gegaan. B.K. stond voor Bacille Koch, de bacterie die tuberculose veroorzaakte. De familie De Boeck werd zwaar getroffen door deze ziekte. Zijn broer Marcel stierf er aan maar ook De Boecks vrouw Marieke leed aan tuberculose. Omdat ze elkaars directe neef en nicht waren, konden ze geen gezonde kinderen krijgen. Vier van hun vijf kinderen stierven al op zeer jonge leeftijd. De Boeck beweerde dat hij het verdriet over zijn verloren kinderen alleen kon verwerken door te blijven schilderen. Vanaf dat moment kreeg zijn werk een sterk katholieke inslag. Ik wil graag weten welke invloed die traumatische ervaring had op zijn publieke reputatie. Zijn vrienden waren sterk onder de indruk van de manier waarop hij met de dood van zijn kinderen omging. Het droeg bij aan de mythevorming rond zijn kunstenaarschap.”

Leven uitspitten

Veltman is op zoek naar iedereen die De Boeck gekend heeft om zijn leven helemaal uit te spitten. Mensen die met hem samenwerkten maar ook inwoners van Drogenbos die hem gekend hebben. “Ik vraag me af hoe De Boeck nu precies bekendstond in Drogenbos, het dorp waar hij zijn hele leven gewoond en gewerkt heeft”, zegt Veltman. “Zijn grootvader van moederszijde was Jacques van Breetwater, een voormalige burgemeester van het dorp.

Zijn vader Jan de Boeck was van eenvoudige komaf. Hij kon niet lezen of schrijven, maar werd wel in staat gesteld om de boerderij van zijn schoonvader te beheren. Hij zou ook de plaatselijke fanfare hebben opgericht. Hoe is dat mogelijk? Ik zou graag in contact komen met mensen die over archieven beschikken van de familie De Boeck-Van Breetwater. Ik heb ook nog steeds vragen over zijn kleine boerderij. Was De Boeck echt in staat om te leven van de opbrengst van zijn land? Ik zou dus graag ook in contact komen met mensen die hem op een zakelijke manier hebben leren kennen.”

Vrienden, kennissen of familieleden van Felix De Boeck kunnen David Veltman bereiken op telefoonnummer +31 50 3632426 of mailen op d.veltman@rug.nl.

Bron: Het Laatste Nieuws, Bart Kerckhoven