Toen dieren nog beesten heetten
angstig stapvoets van de markt
naar hun Terminus
vlijmscherpe lemmetten
keken hen zonder mededogen
in de bange ogen
geen mens die er om maalde
de hazelnotelaren stokken
om ze onzacht naar de harde dood te lokken
de laatste blikken met geweld
en onverschilligheid overgoten
heet bloed nog en wat nutteloze resten
slachtafval op de vloeren
door jonge knechten schoongeveegd.
de stad was grens
bereikbaar slechts
voor arme boeren
en de rijken ook die in de Eleveurs
vertoefden, vettige vetmesters uit de streek
 | |
samen scholen was toen niet verboden.
De laatste dieren zijn hier geslacht eind 1972. Veel Hallenaren weten niet meer dat het pleintje in de Slachthuisstraat tot 45 jaar geleden werd ingenomen door een lokaal slachthuis. Toen het gebouw in 1973 onder de slopershamer ging, werd in extremis de gedenksteen gered die werd ingemetseld bij de opening in 1871. Bord en steen kregen in 2005 de plaats die ze nu nog hebben.
